Neem jezelf niet serieus… maar wél wat je wil

‘De mens wordt gekkig geboren, maar is overal zichzelf serieus gaan nemen’
– vrij naar Jean-Jacques Rousseau

We hebben een rare relatie met sérieux en gekkigheid.

Alsof sérieux onze daytime job is en gekheid enkel in onze vrije tijd thuishoort. Dollen en zeveren zijn een aardig surplusje, om de loodzware gewichtigheid van het leven te helpen dragen. Leuk voor op café. De rest is serious business.

Of zo denken we. We zitten met een knoert van een ernstcomplex in ons binnenste.

Diep vanbinnen nemen we onszelf verschrikkelijk serieus: ‘Hey, ik sta wel voor iets, hè.’ ‘Ik bén iets.’

Dat bouwwerk dient met alle kracht in stand gehouden te worden. Met elke stap die je zet, elke actie die je onderneemt heb je je eer te verdedigen. Die kernel van wat JIJ zogezegd bent, jouw waarde, jouw grondslag: waarom jij hier mag zijn. Tuurlijk neem je dat ernstig.

Dus ga je van alles doen om die zogezegd onwrikbare heilige kern haar bestaansrecht te geven. Uitblinken in opleiding X, je bewijzen in job Y, excelleren in hobby Z, … Allemaal schijnbaar heel serieus.

Maar eigenlijk neem je die activiteiten helemaal niet zo serieus – an sich. Ga eens na. Je doet ze omdat je jezélf serieus neemt. Om dat oh-zo verheven zelfbeeld te stutten.

Zo’n constante strijd is vermoeiend. En hopeloos, ergens. Want sérieux is per definitie fragiel, en ultramakkelijk door mallotigheid onderuit te halen: één welgemikte witz en de keizer staat in zijn blootje.

Daarom zijn dictators zo inherent komisch… en immens gevaarlijk.

Hier is een idee:

Stel nu eens dat we zouden beginnen met ONSZELF niet langer serieus te nemen… maar wel WAT WE DOEN. Of nog beter: WAT WE WILLEN.

Veelal doen we het tegenovergestelde: we nemen wat we (echt) willen niet serieus, en ‘onszelf’ – of tenminste wat we dénken dat we moeten zijn – wel, met name: de ingelepelde, geïnterioriseerde verwachtingen van de buitenwereld.

Wat we écht willen daarentegen lijkt gek. Je eigen winkel openen, meer vrije tijd, muzikant worden, … [vul in naar believen]: dat kun je toch niet menen? Dat is toch niet serieus?

Draai het om!

Want hier is de revelatie: dít ben jij eigenlijk echt. Wat jij wil ben jij echt. Dat andere, dat voorgebeitelde beeld van-hoe-het-hoort is slechts een luchtspiegeling.

Tijd om die mirage komisch te gaan vinden.

En onze ‘interne gekte’ gewichtig.