Wie ben ik?
Naast een behoorlijk vermakelijk gezelschapsspel is ‘Wie ben ik?’ tevens de geniepigste existentiële dooddoener.
‘Wie ben ik?’ is de vraag die je je automatisch, en begrijpelijk, gaat stellen van zodra je dat klassieke zelfhulp-advies – al even dooddoend – naar je kop geslingerd krijgt: ‘Wees jezelf!’
‘Wees gewoon jezelf!’
Ha, oké. Zal ik doen. Klinkt goed.
Maar wacht… hoe moet dat dan!?
Het klinkt onweerstaanbaar aantrekkelijk in eerste instantie: ‘Wees gewoon jezelf.’ Als een onmiddellijke boodschap van hoop. Aan de horizon gloort ineens iets beloftevols. Als ik maar – ‘gewoon’ – mezelf ben/blijf, dan komt het goed. Lijkt simpel genoeg.
Alleen, wat is dat, mezelf? Wie ben ik?
En de berenval van hoop klapt dicht.
Want velen onder ons hebben geen flauw idee van ‘wie’ ze zijn – buiten wat op hun identiteitskaart staat en welke rollen ze zoal opnemen in het leven: student, werknemer bij bedrijf X, partner van…, etc. En vooral: wat ze allemaal denken.
Yep, denken. Let maar eens op. Hoe vaak zit je niet verwikkeld in je gedachtestroom, ‘ik moet zus of zo’, ‘wat vindt die van mij?’, ‘heb ik iets doms gezegd?’, … zo in beslag genomen door die eeuwige denkmolen van je, dat je impliciet niet anders kunt – omdat het zo ‘normaal’ lijkt – dan aannemen: al die gedachten, dát ben ik.
Dus bij de vraag ‘Wie ben ik?’ gaan we meteen te rade bij onze gedachten: vertel het mij nu eens, wie ik ben. Geef mij eens een lijstje, een beschrijving: hoe zit ik in elkaar?
En je gedachten zeggen: la la la, kortsluiting, does not compute. Anders zo’n grote bek op. En nu, niks.
Omdat jij niét jouw gedachten bent. Je vindt het antwoord op de vraag niet door een rationele analyse alleen. Meer zelfs, er ís eigenlijk geen antwoord op de vraag, in de gebruikelijke zin van het woord.
We denken vaak: als ik maar een wonderlijk inzicht krijg, bij een goeroe ga, … dan ga ik het ‘weten’.
Je kunt het niet zomaar ‘weten’.
Je moet het voelen, en beleven, en leven.
NB: Ons Keuzekompas-coachingstraject helpt hier uitstekend bij.