Afzeggen is ALTIJD toegestaan

Ken je dat, vrienden die last-minute afzeggen? Vervelend, hè? Dan hebben ze een vaag excuus: te moe, iets tussengekomen, onvoorziene omstandigheden, … Jahaà, zal wel.

Kun je niet op rekenen, die types. Flauwe dweilen. Ze zouden beter wat stamina kweken. Beetje minder zielig doen. ’t Moest maar weer eens oorlog worden.

Herken je de frustratie?

Ja?

Wel: get over it!

Je frustratie mag er zijn, hoor, en is heel begrijpelijk. Je had gerekend op een leuk avondje uit met je buddy. En dan stuurt die om niet-zo-heel-evidente redenen zijn kat. Zo voel je je toch wat afgewezen. ‘Wil die niet bij mij zijn?’

We hanteren vaak een hiërarchie van ‘goeie redenen’ om te annuleren. Ziek: mja, oké. Iets met de kinderen: ha, ça va. Iets op ’t werk: mm, vooruit dan maar. Dood: … allez dan.

Velen trekken de grens bij ‘geen goesting’: ‘‘Geen goesting’ is toch geen excuus om af te zeggen!’

Maar ik zeg: het is in feite de béste reden om af te zeggen! Wie wil er nu op schok met iemand tegen diens goesting?

Ow, doet pijn, hè? Want ‘geen goesting’ wil misschien zeggen dat je vriend niet bij je wil zijn? Daar heb je weer dat stekende gevoel van afwijzing…

Probeer dit eens: laat dat gevoel zijn, voél die steek even… En omarm in gedachten je vriend, die in feite gewoon mag afzeggen wanneer en waarom hij maar wil.

Je bent toch geen pubers meer? Je bent volwassen, autonome personen, en je mag aannemen dat de ander ALTIJD goeie redenen heeft.

Meer zelfs, dit is het moment om extra mildheid aan de dag te leggen. Want wie weet wat speelt er? Worstelt die vriend met vermoeidheid, relatie-issues, problemen van welke aard ook, …

Of simpelweg, een slechte dag. Of ronduit, dus: ‘geen goesting’. Perfect. Helemaal oké. ‘Blijf maar lekker thuis, rust goed uit, zorg voor jezelf. We zullen je missen, maar we zien je volgende keer weer!’

Jouw vriend kan relaxed thuisblijven en jij zit niet de rest van de avond je kas op te vreten.

Wie zich eenmaal het idee toeëigent dat anderen gewoonweg mogen doen wat ze willen, bevrijdt in datzelfde moment tevens… zichzelf.

Want ook jij màg gewoon. Altijd. Met al je nukken, grillen en tegenzin.

———

Twee kanttekeningen:

• Er zijn wel degelijk grenzen, maar die zijn van praktische aard: als een reservatie niet meer kan terugbetaald worden of in geval van een professionele afspraak, ja dan moet de afzegger de financiële consequenties erbij nemen, natuurlijk.

  Of wanneer je samen een project hebt – ik zeg maar wat, een muziekgroepje – is het uiteraard stikvervelend en op den duur dodelijk voor het project als een deelnemer geregeld niet komt opdagen.

  Maar dan nog mag je – écht – aannemen dat de ander goeie redenen heeft. Remember, ‘geen goesting’ is helemaal valabel. Oké, het maakt jullie onderneming op termijn moeilijk leefbaar – zeker wanneer het vaker gebeurt – maar dat is die sowieso niet als er niet genoeg goesting bij alle partijen is…

• Je kunt altijd in gesprek gaan. Je kunt aangeven hoe lastig je het vindt dat je je agenda vrijhoudt en dat de aanwezigheid van de ander op zijn minst onregelmatig te noemen is.

  Best mogelijk voorts dat je vriend niet durft te zeggen wat er werkelijk aan de hand is, uit schrik voor jouw oordeel. Want hoe denk jij bvb. over mensen die annuleren omdat ze moe zijn? Zijn dat watjes? En dan krijg je inderdaad zo’n halfbakken verontschuldiging.

  Maar van zodra iemand kan voelen dat afzeggen, hoe dan ook, màg, ontstaat er ruimte voor openheid. En wordt ook jouw afwijzingsfrustratie sneller ontmijnd. ‘Want, lieve vriend, het ligt niet aan jou, ik ben echt gewoon uitgeput.’

  En als je denkt dat het daadwerkelijk met jou te maken heeft: wel, ook dat kun je vragen.