Desondanks doordoen

Soms… is het enige wat je kunt doen, simpelweg: verder doen.

Wanneer de moedeloosheid je als een klamme deken overvalt. Wanneer de vertwijfeling je naar adem laat happen. De dagen bruine drab zijn waar je doorwaadt.

Niks lijkt echt goed te gaan of, tenminste, veel lijkt nogal tegen te zitten.

Waar ben ik in godsnaam mee bezig, vraag je je af? Waarvoor doe ik het? Je zelfvertrouwen is ver zoek en je ‘high spirits’ zijn dat al helemaal.

Zoek dan naar het dichtstbijzijnde glazen kastje met de noodschakelaar waarop te lezen staat: ‘Verder doen’. Pak het hamertje. Breek het glas.

Doe verder.

Toch wel. ‘You gotta hold on,’ zingt Tom Waits. Doorgaan. Toe maar. Toch maar.

Maar net dát is de hele klus, natuurlijk… ‘Simpelweg’ verder doen, zei ik, maar simpel is het geenszins… Je overweegt immers sterk het bijltje erbij neer te leggen. ’t Is net de motivatie waaraan het je compleet ontbreekt. Energie. Begeestering. De drive óm door te gaan.

De clou is: je kunt ook doorgaan ZONDER drive.

Ideaal is dat niet. Superplezant evenmin. Maar we zoeken niet naar ideaal, noch naar plezant. We zoeken naar wat werkt. Wat je er doorsleurt.

Ook in enigszins versufte toestand kun je doorploeteren. Al sloffend, op halve kracht of minder. Quasi-mechanisch. Op automatische piloot.

Omdat je niet beter weet, als het ware. Wat zou je anders doen?

Je bent hier toch al. Schuif nu maar gewoon wat mee op de transportband van het leven.

En je stelt je verwachtingen tot nader order bij. Voorlopig geen euforische hoogtepunten of uitgelaten roezen. Enkel ‘going through the motions’. Wadend door de drab. Maar wél wadend.

Je blijft stapjes zetten, hoe klein ook, hoe onzeker ook, hoe traag ook. Nu eens een beetje naar links, dan weer wat naar rechts, soms een tikkeltje achterwaarts – wat geeft het?

We bejubelen alsmaar de branie van de rasse schreden. De Sturm und Drang vooruit. Maar wat een onderschatte soft skill is het simpel knoeiend, prutsend uitstaan.

Moedig ontmoedigd mee schuifelen in wat zich aanbiedt.