Doe het tussen de soep en de patatten

Kom je maar niet aan dat droomproject toe? Krijg je jezelf maar niet in gang om dat grote karwei aan te pakken?

De zolder opruimen, leren beeldhouwen, de slaapkamer schilderen, een plaat maken, …

Je zou zo graag… Maar wat een gedoe. Het lijkt zo’n grote, onmetelijke opdracht. En dus begin je er maar niet aan. Je begint er duizend keer niet aan.

Mildheid voor jezelf is hier op de plaats. Je hoofd heeft van het simpele idee – ‘als ik nu eens…’ – zò’n gigantisch bedreigende atoomwolk gemaakt, dat het gewoonweg veel veiliger voor je is om je in de schuilkelder van inactiviteit te verschansen. Da’s niet lui of laf, maar compleet logisch. Dank u, hoofd.

Maar dan komt het er dus op neer je in je hoofd tot doemproporties opgeblazen project te reduceren tot handzame afmetingen.

Ik had het op deze pagina’s al over stapjes en stukjes: splits je grooòòòte plan op in zo klein mogelijke componenten, en het wordt al veel minder bedreigend. Maar hier is nog een andere tip: doe het tussen de soep en de patatten.

That’s right: doe het tussendoor.

‘Wat?’ roep je uit, ‘Hoe krijg ik zo’n reusachtige opdracht TUSSENDOOR gedaan?’

Wel, niet. Je krijgt ze niet gedaan, dat klopt. Je krijgt in die 15 minuten voor of na het eten de zolder niet op orde, jezelf niet omgeturnd tot een Michelangelo, de slaapkamer niet gehuld in diep turkoois of je zielenroerselen niet gekneed tot twee fraaie vinylkanten muziek.

Maar je kunt misschien wél een paar dozen verplaatsen, een filmpje kijken over gutsen, een boodschappenlijstje voor de doe-het-zelf maken, of wat tekstflarden in een schriftje noteren.

En vervolgens, op elk volgend passend vrij moment: herhaal.

Het gaat erom dat we dat abstracte demonische beeld in onze kop allengs verdunnen tot iets dat zomaar eventjes er eigenlijk wel bij kan. Omdat het in feite een losse collectie betreft van dingetjes-om-te-doen…

Die gaandeweg, verbazingwekkend, zullen gaan lijken op wat we initieel in gedachten hadden.

Want het leven ís de soep en de patatten, en alles ertussen. Die grote bedoelingen en plannen: die praten we onszelf maar aan.

Leef nu maar gewoon ondertussen.

———

Twee belangrijke kanttekeningen nog:

• Als ik zeg ‘doe het tussen de soep en de patatten’, bedoel ik helemaal niet: ‘prop je agenda vol ten koste van jezelf of van sociale connectie’. Of ‘neem letterlijk tijdens het eten je GSM vast en bestel je schildergereedschap’. Of ‘zie maar dat elk vrij kwartiertje gevuld geraakt met iets nuttigs of productiefs’. Nee! Please not. Blijf vooral gewetensvrij lanterfanten, uitrusten, niksen. Zolang als nodig. Je moet niets. Of misbruik ‘bezig zijn’ – met dan wat ook – niet om soms moeilijke sociale contacten uit de weg te gaan… 

• Het adagium ‘doe het tussen de soep en de patatten’ is vooral bedoeld als reminder aan onszelf om de dingen die we echt WILLEN doen, te mògen doen. Om onszelf in te prenten dat die schijnbaar onoverkomelijke projectbergen stap per stap te bedwingen zijn. En dat elke stap op zich klein is. En wanneer doen we zo’n stapje, bijgevolg? Wel, ik heb nú even tijd, zin en energie – zie vorige punt – dus kan ik wel een stapje doen. Hoppa.