‘Spannend’ heeft altijd twee kanten

Ik doe de laatste tijd nogal wat crazy nieuwe dingen: mijn eigen zaak opstarten, bloggen, Instagram, … En dat is spannend. Pokkespannend.

Je kunt je voorstellen: een eigen zaak is altijd een sprong in het duister. En die blog: wat gaan mensen wel niet denken van mijn gedachtespinsels? Instagram: ik snap er de ballen van.

Ik vind het allemaal geweldig, hoor. Belachelijk plezant. Minstens boeiend (Instagram). Alla, ik ga er volledig in op. Maar ik vind het ook beangstigend en stresserend. Bij tijden flink stresserend. Wat de fuck doe ik mezelf aan?

Terugkijkend besef ik nu dat ik daar heel erg nood aan had: aan nieuwe dingen doen. Ik zat jaren maar wat aan te modderen in altijd-maar-hetzelfde – krampachtig proberend de stasis te behouden. Ken je dat?

Ik wilde eigenlijk van alles, was een beetje vaagweg in de richting van mijn wensbeelden aan het meanderen. Vooral in mijn hoofd, zoals dat gaat: ‘als ik nu eens…’, ‘stel dat…’ Maar iets hield me tegen om kordatere stappen te zetten. Angst. Angst voor het onbekende, voor falen, voor schaamte…

Zoals zovelen dacht ik impliciet: als ik nu maar eerst die angst wegkrijg. En dan is de baan vrij. Dan kunnen we eraan beginnen. Dan zul je wat zien.

Tot een wijze coach mij zei: ‘Soms moet je door met de angst.’

Laat dat even inzakken: soms moet je door met de angst. Of maak er maar van: altijd moet je door met de angst. Mét de angst. Want die gaat niet zomaar weg. Maar ook, wel degelijk: dóór. Dat wil zeggen: doen wat je graag wil, wat je nodig hebt, maar dat vooralsnog nieuw en onbekend terrein is.

Als je door wil, komt de angst mee.

Hey daar, irritante reiskompaan. Welkom. Ik vind je niet bijster leuk, maar blijkbaar geraak ik er alleen sàmen met jou, dus… Let’s go.

En zo heeft ‘spannend’ altijd twee kanten. Als je eenmaal op het pad zit dat je hier en nu echt wil bewandelen, dan is dat… ik ken geen beter woord dan het Engelse exhilarating. Opwindend. Het is zweven. Eindelijk leven, durven, vliegen. Maar het is godverdomme tegelijk ultra-scary. Een dikke reality check. Van de ‘ik doe het in mijn broek’-soort.

Je krijgt die twee kanten van de medaille niet losgekoppeld. Lukt niet. Het is de medaille. Onze beleving is een januskop. Wil je een tikkeltje van de grond opstijgen? Wel, dan doet het wat pijn, sorry.

Is het daarom dat mensen een achtbaan opgaan of bungeejumpen? Of alleen al maar een spannende film kijken? We vinden dat tof, net omdat het ons de stuipen op het lijf jaagt.

Die pretpark-mood komt ons in het dagelijks leven ook van pas. Nieuwe dingen doen? Oké, je gaat een ton lol hebben. Maar de deal is: het gaat onvermijdelijk tevens ietwat griezelig zijn.

En de catch is: het is niet minder griezelig wanneer, of omdat, het lollig is. Nee, sterker nog: hoe lolliger, hoe griezeliger. Met elke gift die je ontvangt, maak je een offer. Je krijgt het geschenk van de ontdekking; je betaalt de prijs van de onzekerheid.

En dat is… welja, spannend.

foto: Jeffrey Grospe | Unsplash