Zachter werken

Ik fulmineerde hier al vaker tegen de ideologie van ‘hard werken’. Maar de alomtegenwoordigheid en hardnekkigheid van dat zogenaamde ideaal indachtig, foeter ik nog wat verder. Oké?

Het is zo’n geslepen, verraderlijk dingetje, dat ideaal. Zo makkelijk en voor de hand liggend komt het tussen de plooien van ons denken, van onze manieren van spreken geglipt.

In een willekeurige muziekdocumentaire is de ster in kwestie ‘er’ gekomen door… keihard te werken. Het feit dat in een flink deel van de gevallen de betreffende artiest op een bepaald moment helemaal opbrandt dan wel ten onder gaat aan een of andere verslaving, vormt slechts een interessante kronkel in de plot. Daarna krijgt ie het toch maar weer mooi voor elkaar: een glorieuze comeback, platina platen, victorie.

Ik vraag me af in hoeverre we impliciet met z’n allen dat beeld koesteren, als een richtsnoer in ons onbewuste: dat we éérst onszelf de vernieling in moeten werken, om dán pas te gloriëren.

Zo’n idee zou je er moeiteloos toe kunnen verleiden om maar te blijven gaan, te blijven geven, je best te doen voor jan en alleman, alsmaar méér… tot je erbij neervalt, toch?

Want als er een tegenslag komt, hebben we maar één antwoord daarop, zijnde: harder werken. Nóg harder. Komaan. Vechten, boksen, bijten.

Dat klinkt zo… hard, niet? Altijd aan het grijpen naar méér. Gewin. Nog iets erbij.

Terwijl: de verhaalboog van zo’n documentaire moffelt vaak handig weg hoe de protagonist, helemaal de weg kwijt, radeloos, uitgeput, eenzaam en ontredderd in zichzelf moest keren, van alles van zich afschudden, om met heel wat omwegen, op het pad door het duister, langzaamaan weer zichzelf terug te vinden, en de dingen waar het hem/haar/hen in eerste instantie om te doen was. Met name: intrinsiek. Vanbinnen.

Dat is moeilijker in beeld te brengen, natuurlijk. Het zijn vooral de beelden van hernieuwd uiterlijk succes – spectaculaire lichtshows, joelende menigtes – waarmee je als kijker wordt overspoeld.

Maar wat als de échte prestatie net zit in het weer beter op je eigen kompas varen?

Niet harder werken… maar ZACHTER werken. Vanuit je zachte binnenkant, that is.

Zouden we niet met z’n allen wat zachter kunnen werken?