‘Spannend’ heeft altijd twee kanten: pokke-opwindend én ultra-scary.

Je krijgt die twee niet losgekoppeld. Wil je een tikkeltje van de grond opstijgen? Wel, dan doet het wat pijn, sorry.

Gevoelens bevechten werkt averechts. Want dan komen ze des te harder terug. Ze willen gevoeld worden.

Wil je graag iets ‘doen’ wanneer je bij de ander een ‘moeilijk gevoel’ ziet? Wel, wees er gewoon.

Hier is het ding: jij bent al genoeg.

Het probleem is niet dat je (nog) niet de beste versie van jezelf bent. Het probleem is dat je vergeten bent dat je sowieso goed genoeg bent. Waardoor je allerlei compenserend gedrag bent gaan stellen – mogelijk al je leven lang.

Lange tijd probeerde ik elk stukje helemaal ‘af’ te maken. Nu besef ik stilaan: wat ik in dit stukje niet gezegd krijg, schrijf ik wel in een volgend.

En zo geldt dat ook voor andere dingen.

Je kunt op stilteretreat in een afgelegen monnikenklooster, maar in feite ligt zen overal voor het grijpen.

Mijn zenmoment is het rolpad van de Colruyt.

Tuiten uw oren ook van al dat gedram over ‘hard werken’ de laatste tijd? En het is nog niet eens 2024.

Is er dan niemand die luidop wil zeggen dat al dat zogenaamde harde werken ons wurgt?