Het mooiste en nuttigste woord bij verstikkende twijfel, levensangst, (zelf)opgelegde belemmering, algehele mentale troebelheid, verwarring of benauwdheid.

We denken vaak: als ik maar een wonderlijk inzicht krijg, bij een goeroe ga, … dan ga ik het ‘weten’. Maar je kunt het niet zomaar ‘weten’.

Je moet het voelen, en beleven, en leven.

Je laat welwillend al die scheepjes – bang, gefrustreerd, verdrietig, geërgerd, radeloos… – hun koers verderzetten. Laat ze maar varen. Licht ze bij.

Als je er maar in gelooft, komt je droom uit. Wanneer je echt helemaal voor iets gaat, zul je het ook bereiken. You can be what you want to be.

Maar ís dat zo? Kun je echt alles zijn wat je wil?

We slippen zo makkelijk – gewoontedieren als we zijn – in routines en quasi-automatisch gedrag. Voor je het weet is er 10 jaar aan forenzen, lunch om 12u, squash op dinsdagavond, vakantie aan zee, kerstmis en nieuwjaar en Dag van de Dynastie vervloden.

Omdat ze is wat ze is. Omarm wat je niet kunt veranderen. En dat is nogal wat. Véél meer dan we gewoonlijk vermoeden. Zelfs de gedachte die je nu hebt – ja, nú – die is realiteit. Aanvaard haar maar.

Dat dat spannend is, spreekt voor zich. Maar dan helpt misschien deze perspectiefwissel: in plaats van te vechten tegen de bierkaai van al je lastige gevoelens… bekijk het zo: al dat lastigs is het tolgeld dat je neertelt om naar de andere oever te geraken.

De pijn van de wonde is bedoeld om jou met aandrang op je verwonding attent te maken: hey, let eens op, mogelijk levensbelangrijke kwestie gaande hier! Zo is ook de pijn van je ‘ziel’ een signaal: dat je naar iets te luisteren hebt…

Nee, ik heb het over de sensatie, de opwinding die je voelt wanneer je hele wezen met levensdrift gevuld wordt… alsof je een bad van energie neemt… op het moment dat je, mogelijk met enige moeite, een stapje verder zet in de richting van waar je naartoe wil en merkt: hey, verdomd, dit gaat lukken!

Bijgevolg is het niet alleen een slecht idee om gevoelens te willen wegdrukken. Het is tevens idioot – hoe begrijpelijk en menselijk ook – want: je hebt ze al. Het is zoals wensen dat de zon vlak na het opkomen weer ondergaat.

We denken graag impliciet dat de realiteit ‘daarginds’ is en dat wij hier staan, als een soort van afgescheiden unit. Omringd door de realiteit, ja, … erin vervat, maar toch ergens… apart. Samen met ons lijf dat we als een soort van nuttig instrument als vanzelfsprekend aannemen.

Ik herinner me dat ik luidop moest lachen. Om de grap, om de ingeniositeit, maar vooral ook omwille van het instinctief ‘juist’ aanvoelende inzicht.

De zin is altijd wat zoek. Een beetje zoals in dit stukje.

Al die kansen komen voorbij gedobberd, of gesjeesd, of gestormd, en wij staan hier klungelig aan het kraam des levens met onze vislijn te zwiepen. We zien ze allemaal passeren en dammit, hadden we maar twee vislijnen! Of nee, hadden we er maar vijf – en vijf armen. Of tien, of honderd.

Veelal doen we het tegenovergestelde: we nemen wat we (echt) willen niet serieus, en ‘onszelf’ – of tenminste wat we dénken dat we moeten zijn – wel, met name: de ingelepelde, geïnterioriseerde verwachtingen van de buitenwereld.

Dit zijn de consequenties van jouw branie, jouw doelgerichtheid: gemis, ontbering, fouten, onrust, angst. Tuurlijk. Had je dan verwacht dat de wereld aan je voeten zou vallen? De wereld heeft OOK recht om te doen wat ie wil.

Als je nog eens gek idee tegenkomt, in je hoofd of dat van iemand anders, hou het dan stevig vast. Verdedig het. Met hand en tand. Het heeft al tegenstanders genoeg.

Of je nu 70, 38, 20, 5 of 1 uur per week slooft – wat maakt het uit? Uiteindelijk is die kwantiteit geheel arbitrair. Je kunt maar wat je kunt. En dat is oké.

Wat die goedmenende irritant zelf-helemaal-met-hun-gevoelens-in-touch-zijnde vrienden bedoelen, is: wat zegt, onder de ganse laag van redenen die je met je verstand kunt bedenken, je intuïtie? Wat zegt, dus, je gevoel?

Maar wat als je geen flauw benul hebt van wat dat is?

We halen droom en werkelijkheid door elkaar. Óm je droom te realiseren, is het net heel nuttig om nuchter te overschouwen wat er nu allemaal nog niet is. Dan kun je concrete stappen uitdenken en zetten op al die vlakken.