Ik weet het, ‘t is compleet van de pot gerukt. Buitensporig. Over the top. Not done. Verboten. Gevaarlijk, zelfs. Anarchie dreigt. Chaos doemt op.

Zo revolutionair is het idee.

Hoeveel levensdrift sneuvelde er al niet op het altaar van dat oh zo verheven plichtsgevoel? Hoeveel tijd die anders vreugdevol en gezellig en frivool had kunnen besteed worden, is al niet het zinkgat der inexistentie ingeslurpt omwille van – eurgh – dat vermaledijde, gewijde plichtsgevoel?

Wanneer de moedeloosheid je als een klamme deken overvalt. Wanneer de vertwijfeling je naar adem laat happen. De dagen bruine drab zijn waar je doorwaadt.

Dan is soms het enige wat je kunt doen… verder doen.

Dit moment en oh, nu weer dit moment, en oeps, daar is het volgende moment al: ze vallen je eenvoudigweg toe, als bladeren uit de boom. Die probeer je toch ook niet terug in de kruin te kleven?

Wat als de échte prestatie net zit in het weer beter op je eigen kompas varen?

Niet harder werken… maar ZACHTER werken. Vanuit je zachte binnenkant, that is.

Die oorlogsretoriek klinkt stoer en cool, maar slaat op niks. Ja, het zou tof zijn, onze angsten voor eens en voor altijd verpletteren. Alleen: viel het je al op dat hoe meer je angst probeert weg te krijgen, hoe meer hij terugkomt?

Eerst was je constant aan het rennen om duizenden taakjes te voleindigen. Nu, nu de uitputting zich genadeloos opdringt, komt vooral die ene taak in het vizier: zo snel mogelijk weer ‘erbovenop komen’.

‘Kom uit je comfort zone’ is vaak een besmuikte manier van zeggen: ‘Ik wil dat jij dit of dat doet. Dat jij zus of zo bént.’

Ik zeg: laat niemand je ooit tegen je zin uit je comfort zone duwen.

Misschien kunnen we, in plaats van ons er eindeloos voor te excuseren, vertraging juist verwelkomen – zelfs toejuichen. Vertraging is goed. Vertraging is wat we hard nodig hebben in deze aan een halsbrekend tempo verder razende wereld.

Bij twijfel, tegenzin, angsten allerhande… laat het criterium of streefdoel zijn: PLEZIER. Niet, voor alle duidelijkheid, om daarmee krampachtig andere, minder leuke gevoelens weg te duwen; die moeten er ook zijn. Maar vergeet je tussendoor niet écht te amuseren.

Hoe kan het dat een activiteit waaraan we zó veel tijd spenderen, vaak zo achteloos wordt aangevat? Al de rest is keuze, zogezegd. Let maar eens op: je bent veel kieskeuriger met je hobby’s of sociale engagementen. In je vrije tijd ga je toch geen dingen tegen je zin doen? Zot! Maar werk, tja, dat moet nu eenmaal…

Lieve mens: weet dat de wereld geschift is, niet jij.

En vervolgens ontvouwt zich, langzaam en pijnlijk, het werkelijke schouwspel van je fysieke en mentale gestel: dat je eigenlijk al die tijd al gestaag door je reserves aan het boren was… Omdat je simpelweg voortdurend doorging, je stress wegpresterend. Zogenaamd.

Want, koude douche: stress wegpresteren werkt niet.

Velen trekken de grens bij ‘geen goesting’: ‘‘Geen goesting’ is toch geen excuus om af te zeggen!’

Maar in feite is het de béste reden om af te zeggen! Wie wil er nu op schok met iemand tegen diens goesting?

Het lijkt wel alsof we met z’n allen in slechts één richting kunnen denken: alsmaar meer. Vanaf ‘gemiddeld’ of ‘gewoon goed’ is er maar één weg mogelijk, en dat is naar ‘beter’. En vandaar naar ‘best’. Want alleen daarvoor doen we het. Obsessieve prestatiecultus.

Dit is het begin van de dialoog met je lijf. Jij vindt het misschien niet leuk – de dingen die je ervaart zijn lastig – maar je lichaam zegt: eindelijk, merci. ’t Werd hoog tijd. Ik was al zo lang signalen aan het doorseinen, maar ze kwamen niet aan, of je negeerde ze. Ga je vanaf nu wat beter luisteren plz?

‘If it isn’t a clear YES, then it’s a clear NO.’ Het is een check die je kan gebruiken bij elke gelegenheid waarbij je je afvraagt: wil ik dit echt doen?

En de truc is: je moet de regel rigoureus toepassen. In de zin van: hij is van toepassing op ALLE vragen.

Het gaat erom dat we dat abstracte tot doemproporties opgeblazen project in onze kop allengs verdunnen tot iets dat zomaar eventjes er eigenlijk wel bij kan. Omdat het in feite een losse collectie betreft van dingetjes-om-te-doen…

Die gaandeweg, verbazingwekkend, zullen gaan lijken op wat we initieel in gedachten hadden.

Al dat gezapige vertier, al dat spiergerol, dat eindeloze gedraaf, die mechanische herhaling, dat zinloos rondjes rijden op voorgeconstrueerde, voorgeprogrammeerde parcours, al dat bloedeloos, risicoloos poseren van ‘kijk, ik ben toch maar mooi bezig’… Thompson laat het aan zich voorbijgaan. Liever de Wall of Death.

En zo hadden die irritante vraagstellers – ‘is dat wel gezond, al dat denken?’ – alsnog een punt.

Nee, al dat denken is niet gezond.

Of tenminste, een bepaald soort denken. Het denken dat geen connectie maakt met… iets anders.